Het is u misschien niet ontgaan dat onze beroepsgroep nogal onder vuur ligt. “Terecht!”, zult u misschien denken: “bewindvoerders werken met het geld van anderen, juist een kwetsbare groep. Bovendien verschijnen er regelmatig berichten over misstanden!”
In beide gevallen heeft u gelijk… wat betreft dat laatste voeg ik toe: “Helaas!” Dus het is goed dat er controle is op de kwaliteit en op de doelmatigheid van de werkzaamheden. Daarover kunnen we het dus eens zijn.
Jammer is het echter, wanneer de bezorgdheid van politici of journalisten omslaat in een soort van heksenjacht op een complete beroepsgroep. U weet immers dat
de gemiddelde heksenjacht bepaald niet wordt gebaseerd op feiten. Zelfs de door mij anders zo gewaardeerde Mariëlle Tweebeeke (die van “u kijkt zo lief”) deed hier afgelopen week schaamteloos en zonder enige fact-check aan mee.
Commerciële bewindvoerders
Zo ook nu: halve waarheden en onderbuikgevoelens vormen een rare mix, met als gevolg dat de “one-liners” ons om de oren vliegen. Van onze dames en heren journalisten had ik meer creativiteit verwacht dan het elkaar na-papegaaien over “het verdienmodel van commerciële bewindvoerders”.
Sowieso is de formulering “commerciële bewindvoerder” al een contradictio in terminis en een pleonasme in één, tenzij diezelfde mensen het ook hebben over hun “commerciële kapper“ of “commerciële kroeg op de hoek”…… en laten we het dan liever over hun verdienmodel hebben.
Immers betekent de toevoeging “commercieel” hier niet anders dan dat bewindvoerders worden geacht “hun eigen broek op te houden” en niet worden gefinancierd uit algemene middelen…..
“Ja maar…… jullie krijgen toch bijzondere bijstand?”
Antwoord: nee!
Bewindvoerders worden betaald door hun cliënten en veel van die cliënten hebben rechtop bijzondere bijstand. Evengoed als deze cliënten het recht hebben om hulp te ontvangen wanneer zij (én met hun: hulpverleners, andere belanghebbenden en vooral de kantonrechter) vinden dat ze die nodig hebben.
Aan degenen die nu denken dat dit antwoord op hetzelfde neerkomt, vraag ik om daar nog eens over na te denken, maar dan niet met de focus op het geld maar op de rechten van betrokkenen.
“Ja maar…… dat uurtarief dan?”
….. zullen vooral de mensen vragen die het recente artikel van De Groene Amsterdammer hebben gelezen waarin door wethouder Kolkman uit Deventer werd gesproken over een uurtarief van € 120,-. Ook hier bleek de behoefte om mee te kakelen kennelijk groter dan de behoefte om de waarheid op te schrijven. Even googelen op (bijvoorbeeld) http://www.bpbi.nl/files/files/Tarieven%202018.pdf had deze “vergissing” van 46% (!) kunnen voorkomen.
….. ik heb me (en met mij veel andere professionele bewindvoerders, mentoren en curatoren) de afgelopen tijd behoorlijk geërgerd.
Maar
…. dat het kan ook anders kan, bleek medio vorige week uit een goed en evenwichtig artikel van de hand van Jesse Frederiks van De Correspondent, waarbij de beschuldigende vinger eens niet éénzijdig naar “de bewindvoerders” ging, maar vooral naar een (zich terugtrekkende) overheid die taken afstoot en vervolgens verbaasd is over de kosten, én die bovendien de wereld dermate complex heeft gemaakt (en nog steeds maakt) dat “onze beroepsgroep” kennelijk keihard nodig is.
terug naar overzicht
