Ik weet nog goed hoe ik met mijn eerste cliënt begon. Een aardige jongen. Geen besef van de waarde van geld.
Buiten zijn toedoen in de schulden gekomen.
Ik weet nog hoe ik zat. Midden in mijn woonkamer op de grond. Omringd door plastic tassen vol ongeopende enveloppen en nog een grote bananendoos met dezelfde inhoud.
Hoe ik maar ben gaan ordenen. Eerst op afzender, dan op datum, dan de aanmaningen en dwangbevelen samenvoegen en dan alleen de laatste bewaren.
Geen andere software dan Excel…
Het waren mijn eerste stappen in dit mooie vak. Eind maart is dit 15 jaar geleden. Toen nog onervaren en onwennig. Als een kleine aanvulling op mijn andere werkzaamheden. Iets voor in de avonden en weekenden. Later als enige activiteit. Maar altijd vanuit compassie en de overtuiging dat een samenleving dient om te zien naar wie het moeilijk heeft.
Een jaar eerder ongeveer had ik me via een soort van open sollicitatie aangemeld bij de rechtbank (wist ik veel!?). Directe aanleiding was een reportage, ik meen van Zembla, over hoe mensen door slechte curatoren en bewindvoerders nog verder in de problemen kwamen. Dat moest beter!
Veel is veranderd in deze 15 jaar. In de volwassenwording van ons beroep, de formalisering en professionalisering. Tegelijk is er nog veel te doen en te verbeteren. Dat geldt zowel voor wet- en regelgeving, als voor de manier waarop dit land omgaat met mensen met bijvoorbeeld schulden of een uitkering.
Dit derde lustrum is een mooie aanleiding om in mijn komende drie blogs stil te staan bij vijf vragen, elk beantwoord vanuit drie perspectieven.
De perspectieven zullen zijn:
De vragen:
Omdat ik (zoals toen gebruikelijk) was benoemd tot curator, was ik ook op persoonlijk vlak betrokken bij hem. Het was mooi om te zien hoe het wegnemen van de financiële stress direct al zorgde dat hij beter in zijn vel kwam te zitten. Beter aanspreekbaar en begeleidbaar. En eigenlijk vielen die schulden best mee. Die waren (m.b.v. schuldhulpverlening) goed en snel oplosbaar.
Zelf heeft hij zich goed ontwikkeld. De betrokken begeleiding en hulpverlening konden stapsgewijs worden afgebouwd. Alweer enkele jaren geleden namen we afscheid.
Richard Melse
terug naar overzicht
