In het regeerakkoord is opgenomen dat gemeenten een adviesrecht krijgen in de gerechtelijke procedure rondom beschermingsbewind. Of preciezer: rondom beschermingsbewind wegens problematische schulden.
De reden dát dit is opgenomen, is dat het kabinet er naar streeft om mensen met schulden beter te helpen. Dat is in elk geval wat in de eerste regel van de Memorie van Toelichting bij het wetsvoorstel staat.
Goed toch, dat het kabinet daar naar streeft? Of worden we hier gefopt? Voor alle duidelijkheid: de gemeenten zouden volgens het wetsvoorstel het recht krijgen om de rechter te adviseren om géén bewind uit te spreken wanneer iemand daar om vraagt, niet omgekeerd! Er zit dus iets in van “minder, minder” i.p.v. “meer” of “beter”.
Overigens hoeft dat ook niet, want gemeenten hébben al de mogelijkheid om zelf bewind aan te vragen voor één van hun inwoners. Een recht waar overigens nauwelijks gebruik van wordt gemaakt.
Hoe het ook is, ik kan het wetsvoorstel met de beste wil van de wereld niet los zien van de haast eindeloze berichtgeving over hoge kosten voor bewindvoering. En op zich snap ik die berichten wel hoor: gemeenten zijn veel geld kwijt aan bijzondere bijstand voor bewind. Maar toch: het is toch echt verstandig om eerst te bedenken en te analyseren wat het daadwerkelijke probleem is, voordat je gaat nadenken over een oplossing. En “hoge kosten” an sich kunnen natuurlijk nooit het probléém zelf zijn. Wel het gevólg van een ander probleem.
Wat het probleem dan wél is? Daar zijn al heel wat onderzoeken naar gedaan en al heel wat rapporten over geschreven…. Door de ombudsman (over handel in schulden, de overheid als schuldeiser, etc.), door de Rotterdamse Rekenkamer (over slecht functionerende hulpverlening), door De Correspondent (over de complexiteit van onze samenleving) en door het Nibud (over de effecten van financiële problemen). Met uw welnemen verwijs ik naar die rapporten…… Google maar even!
Wel kan ik ze kort voor u samenvatten: “een groeiende groep mensen loopt vast in de samenleving.”
Vervolgens is het de vraag hoe die samenleving daar dan mee om gaat.
Zelf leef ik het liefst in een land waarin de hélpende hand wordt uitgestoken naar wie dat nodig heeft, of op zijn minst een vrágende hand wordt vastgepakt…… en dat dan zonder “weet u wel wat dat kost?”. Ik geloof namelijk ook dat niets doen of te weinig doen veel meer kost. “Pennywise and pound foolish” heet dat geloof ik.
U begrijpt dat ik mij graag heb laten horen in de consultatieronde over het wetsvoorstel. Mijn brief aan de minister vindt u hier op internet . Graag verwijs ik ook naar de reactie d.d. 10 augustus van mevrouw mr. P.A.M. Penders, rechter.
Waar we het denk ik wel allemaal over eens kunnen zijn: er is veel te doen!
Mijn tip: laten we dat dan samen doen.
Richard Melse
terug naar overzicht
