Feitelijk zijn het twee kanten van dezelfde medaille.
De vorige keer schreef ik over mijn passie voor dit vak. Maar gedurende 15 jaar gestage groei, zowel in het aantal cliënten als personeelsleden, is mijn taakinhoud natuurlijk behoorlijk gewijzigd. Het is al heel wat jaren geleden dat ik zelf een kwijtschelding aanvroeg of een schuld regelde.
Wat er voor in de plaats is gekomen, vind ik gelukkig minstens even leuk: een team smeden van goede mensen en die dan zo faciliteren dat ze optimaal presteren.
Bewust kies ik voor de term “faciliteren”. Ik denk namelijk dat je niet al te veel moet instrueren aan goede en gemotiveerde professionals. Het is immers veel mooier en meer inspirerend om het met elkaar te hebben over de doelen die je met elkáár; of met die éne, individuele cliënt wilt bereiken.
Juist wanneer er verschillende, vaak even goede manieren zijn die tot die doelen leiden.
Natuurlijk zijn er de wetten en regels, de kwaliteitseisen, de werkinstructies en de succesfactoren en –indicatoren. Maar dat is niet meer dan de gereedschapskist. Dan begint het pas:
Jezelf de goede vragen stellen, soms sparren met collega’s en altijd: verantwoordelijkheid nemen.
Een positieve verandering is dat we door de groei steeds beter in staat zijn om ruimte te geven aan de ontwikkeling en persoonlijke groei van onze medewerkers. Dat is goed. Naast een stevig inwerkprogramma voor nieuwkomers rusten we onze mensen toe door interne vaardigheidstrainingen en kennisbijeenkomsten en door permanente digitale educatie.
Als werkgever sta je op enige afstand van de dagelijkse praktijk. Het leuke daarvan is, dat je zo wat meer in staat bent om te observeren.
Steeds vaker zie ik daarbij hoe bij sommigen perfectionisme in de weg staat. Juist in een vak waarin meerdere wegen naar Rome leiden en per definitie de uitzondering de regel bevestigt, kan de twijfel al gauw toeslaan.
Het is alleen jammer wanneer die twijfel de overhand krijgt en remmend werkt. Immers is twijfel (mits juist gedoseerd) het begin van wijsheid. Een medewerker die twijfelt, heeft dus het inzicht dat er meerdere oplossingen zijn.
Ik zie het als één van mijn grootste uitdagingen om onze mensen het vertrouwen te geven dat een beslissing, die (mits het financieel en juridisch een beetje klopt natuurlijk) is genomen op basis van een zuivere afweging, goed is.
Bianca en ik zijn trots op ons mooie team. Professionals met verschillende achtergronden. Juridisch geschoold, vanuit de zorg of een meer financiële ervaring. Verschillende expertises. En aangezien ons vak deze drie gebieden in zich heeft, is er voor iedereen ruimte om te ontwikkelen én brengt iedereen waardevolle specifieke kennis met zich mee. Juist zo versterken collega’s elkaar.
De hoop op verandering is voor mij niet anders dan voor ieder ander: de huidige coronacrisis met alle beperkingen zo snel mogelijk achter ons laten. Ons team heeft na ruim een jaar overwegend thuiswerken wel bewezen dat de onderlinge verbondenheid nog staat. Tegelijk merken we dat het voor sommige nieuwkomers lastig is om goed te landen en te aarden. We zijn blij met de vele technische mogelijkheden en zullen die straks ten dele zeker behouden. Maar zoals veel werkgevers kijk ik uit naar het moment dat we “onze” mensen weer om ons heen zullen hebben.
terug naar overzicht
